Nieuw-Zeeland: Zuidereiland (Wharariki beach – Lake Rotoiti – Kaikoura – Akaroa – Timaru) 

De 2de December kwamen we met de ferry aan in het zuidereiland. De boottrip was gezellig, we konden naar boven gaan om van het uitzicht te genieten. De ferry telt zo een 9 verdiepen en de tocht duurde ongeveer 3 uur. Het was interessant om te zien hoeveel vrachtwagens, campers en auto’s op de ferry konden. We meerde aan in een stadje genaamd Picton. We waren daar rond lunchtijd dus besloten we om een typische fish & chips te gaan eten. Na onze maag gevuld te hebben, reden we naar het noorden door de kronkelige bergwegen richting Nelson waar we onze eerste nacht in het zuidereiland zouden doorbrengen. Het weer was slecht, we hadden veel regen, ook voor de komende dagen. We verbleven maar kort in Nelson want de volgende dag wouden we uiterst noorden van het eiland gaan om de bekende Wharakiri beach te bezoeken.
 

De dag erna vertrokken we verder richting het noorden. Het was een heel gedoe om een gratis kampeerplaats te vinden voor de nacht. Ookal hadden we meerdere apps om (gratis) kampeerplaatsen te vinden, vele locaties waren niet meer beschikbaar en in de buurt van het strand waren het er weinig. We wouden zelfs nog een uur extra rijden om een gratis camping te vinden, maar het had er zoveel geregend dat een deel van de weg overstroomd was. De gratis kampplaats was iets verder en we konden dan ook raden dat het ook helemaal onder water ging liggen. Dus waren we genoodzaakt om op een betalende kampeerplaats te logeren. Het kostte ons ongeveer 20 euro voor een plaatsje op de camping. Die was wel gelegen aan het strand waar Loïc een wandeling maakte en zijn eerste wilde zeehond tegenkwam. De volgende ochtend reden we richting Wharariki beach waar we dan een mooie wandeling maakten. Het is een beeldschoon strand en we maakten er mooie foto’s waar we de startpagina afbeelding van Windows nabootsten. We zagen er ook enkele zeehonden. Het was spijtig van het regenweer maar het was zeker de moeite waard. Terug aan de auto waren we kletsnat. 
 

Na de wandeling reden we door naar Lake Rotoiti in het dorp St. Arnaud. Het uitzicht op het meer is er adembenemend en we besloten om er de volgende dag terug te komen om een mooie wandeling te maken. Onder de pier waren er tientallen alen verzameld, heel speciaal. We reden iets verder in een natuurreservaat waar we overnachten. Slapen, koffie, ontbijten, afwassen en dan weer terug vertrekken. Ondertussen hebben we zo onze dagelijkse routine met onze campervan. We gingen dan terug naar het meer waar we een wandeling tegen het meer, in het bos maakten. Éénmaal we klaar waren, reden we door naar onze volgende stop, een dorpje genaamd Kaikoura. Onderweg waren er zoveel verschillende wijngaarden. Deze hebben we echter niet bezocht omdat wij nog een eindje moesten rijden natuurlijk. In Kaikoura hadden we een kajaktour geboekt met zeehonden. We overnachten er dichtbij het ontmoetingspunt op een parking aan de kust.
 

Op 6 december, ’s ochtends, hadden we eindelijk nog eens goed weer en het was een perfecte dag voor deze activiteit. We waren met een groep van 8 mensen plus de twee begeleiders. We stelden ons voor en kregen dan een woordje uitleg over de tour en de veiligheidsmaatregelen. We kropen samen de camionette in en reden door naar het beginpunt. We kregen eerst de gelegenheid om naar het toilet te gaan vooraleer we een anderhalf uur de zee opgingen. Aan het strand kregen we onze kajaks toegewezen, 1 kajak per koppel. Ook daar kregen we uitleg over hoe we de kajaks moesten besturen. Iedere persoon had een trapper (die in het water zit en je gebruikt deze op dezelfde manier als een fiets) en één peddel die enkel gebruikt werd in het begin of bij bepaalde situaties. We konden de kajaks besturen aan de hand van een hendeltje aan de zijkant. Het was dus minder vermoeiend dan anders. 
 

We werden dan de zee ingeduwd. Wanneer we wat verder in de volle zee zaten te trappelen kwamen we een groep dolfijnen tegen. Er zijn 2 soorten dolfijnen in deze regio en ze zijn niet iedere dag te bespeuren. We hadden dus opnieuw geluk. We vaarden iets verder en onderweg kwam een zeehond ons begroeten. Zeehonden zijn van nature heel nieuwsgierig maar ze komen daarom niet altijd zo dichtbij mensen. We gingen naar een plaats waar er een hele kolonie zeehonden was. We konden ze vandaar dichterbij bewonderen. Hierna keerden we terug naar het strand en was de activiteit op zijn einde gekomen. Het was een leuke activiteit maar gelukkig dat Emma deze met korting had kunnen boeken. De meeste activiteiten hier in Nieuw-Zeeland zijn duur. Ook was het natuurlijk iets minder indrukwekkend omdat we met zeehonden hadden gezwommen in de Galapagos. Wij zijn inderdaad erg verwend. Hierna hadden we honger en aten we opnieuw fish & chips.
 

Na het eten maakten we een wandeling langs de kust waar we honderden zeehonden zagen. De zeehonden hebben daar amper natuurlijke vijanden en worden hier beschermd waardoor hun aantal blijft groeien. Voor de komst van de Europeanen waren er ongeveer 2 miljoen zeehonden aan deze kust. Vooraleer ze beschermd werden waren ze nog met amper 700 over. De orka’s gingen toen ook weg want er was niet voldoende eten voor hen. Tegenwoordig leven er daar ongeveer 300 000 zeehonden. Veel toeristen bezoeken deze kust om de zeehonden te kunnen zien. We waren niet teleurgesteld, we zagen er velen, ook pups. Sommigen werden helaas aan hun lot overgelaten maar de natuur is nu eenmaal ruig. Het brak Emma haar hart. Wanneer we terug aan de camper waren, reden we richting Christchurch (de grootste stad van het zuidereiland). We overnachtten ongeveer tussen Kaikoura en Christchurch. We vonden een kampplaats die met de kiwicash tag werkte, waar we dus nog geld op hadden staan. We waren er helemaal alleen en betaalden er amper 10 dollar voor. Tevens waren er douches aanwezig. 
 

De volgende dag kwamen we in Christchurch toe waar we eerst een afspraak hadden met Wendekreisen omdat we een probleem hadden met onze luidspreker in de campervan. De luidsprekers hebben ze niet kunnen herstellen maar ze hebben wel de zijdeur gerepareerd, de camionette opnieuw aangevuld met vers water en gewassen. Van Christchurch reden we richting Akaroa, naar het schiereiland. We reden ongeveer anderhalf uur tot aan onze volgende overnachtingsplaats. Opnieuw waren we daar helemaal alleen. We zaten op de top van de heuvel en hadden er een fantastisch uitzicht over de oceaan van beiden kanten. De meeste mensen vermijden deze plaats omdat het er heel winderig kan zijn, wij hadden hier gelukkig geen last van. Na het ontbijt reden we terug naar Christchurch waar we een aquatic center bezochten en achteraf deden we onze was.
 

We reden dan naar onze volgende stop, een kuststad genaamd Timaru. Daar zijn er wilde pinguïns te spotten. We parkeerden ons op een parking kort gelegen bij de haven en ander industriegebied. Aan dit strand komen de pinguïns ’s avonds paren, broeden en of hun jongeren voederen. Eerst zagen we 2 pinguïns in de rotsen overdag, we namen ons voor om ’s avonds terug te keren om er meer te zien. Bij zonsondergang komen er veel mensen samen om de pinguïns te spotten. het strand wordt vrijgemaakt en de mensen mogen vanaf de straat naar de terugkerende pinguïns kijken. Tussen 22:00 en 23:00 kwamen de pinguïns vanuit de zee naar de rotsen. Het was een unieke ervaring om deze bijzondere vogels in het wild te zien. Emma bleef nog wat langer, maakte vele foto’s en wou ultiem van het moment genieten. Het was lang geleden sinds we nog zo laat op waren, we gingen gaan slapen rond middernacht om de volgende dag naar onze volgende avonturen te rijden. Tot snel!