Maleisië Borneo: Kota Kinabalu, Kuching en terug naar Kuala Lumpur

Normaliter hadden we op 19 april terug moeten vliegen naar Kota Kinabalu vanuit Sandakan. Onze vlucht werd echter een dag verplaatst naar de 20ste. Wat botste met onze volgende vlucht naar Kuching op de 20steapril. Gelukkig konden we onze vlucht naar Kuching een dag uitstellen wat maakte dat we nog maar 1 volledige dag hadden in Kuching. 

De 20ste verliep helaas niet helemaal volgens het plan. Onze vlucht werd van ‘s morgens vroeg tot in de late namiddag verplaatst door de vulkaanuitbarsting in Indonesië. De helft van de vluchten werden geannuleerd en vrienden die we hadden gemaakt op onze 4-daagse geraakten dus niet meer naar Kota Kinabalu. De eerste vlucht die ze terug konden nemen was pas op 24 april. Zij namen een 11 uur durende busrit. Met wat spanning keken we vaak naar de aankondigingen. Onze vlucht werd gelukkig niet geannuleerd en zo waren we ‘s avonds laat weer in Kota Kinabalu. 

De ochtend hierop was het meteen weer naar de luchthaven rijden om naar Kuching te gaan. De vlucht verliep zonder enig probleem. Tegen 15 uur waren we geïnstalleerd in ons logement en gingen we richting het centrum, opzoek naar lunch. Later wandelden we nog wat rond en bekeken we de zonsondergang vanop een brug. De zon dook achter een berg onder. De kleuren in de hemel hier op Borneo zijn telkens prachtig. Ook de stad is in deze setting mooi en we konden de moskee op de rivier bewonderen. Het was fijn om de lokale bevolking hier te zien rondlopen en de kinderen te zien spelen op een zaterdagavond. 

Wanneer we op zoek waren naar een winkel om ontbijt te kopen, viel Emma. Net wanneer ze in een donkere straat tussen de geparkeerde auto’s zocht om over te steken, viel ze door een goot. Haar enkel was zwaar geblesseerd en zwol meteen op. Ze kon er niet meer op staan. Wanneer ze om hulp riep, keken sommige mensen om maar negeerde haar. Enkele minuten verder waren er toeristen zo vriendelijk om ons het dichtstbijzijnde ziekenhuis aan te geven. 10 minuten later waren we in de taxi en na een 20 minuten rijden waren we aan de spoeddiensten. Het ziekenhuisbezoek was ook een hele beleving. We hadden er zo een 4 uur gezeten. Het was er heel hectisch en er was ook een gevangene opgenomen met wie we vaak de kamer deelde. Bijzondere belevenis. Met veel hinken, zweten en een paar tranen, geraakten we tegen middernacht weer in ons logement. Een goede douche was nodig en dan was het tijd voor een welverdiende nachtrust. 

De 21ste hadden we oorspronkelijk een leuke hike door het regenwoud op de planning staan. Deze werd vervangen door Emma die in de zetel bleef en Loïc die de stad verder ging ontdekken. Hij was op zoek achter krukken maar vond er helaas geen. Het was wel interessant om door de Chinese wijk te wandelen. Ze noemen het daar het “Bazaar” en het is duidelijk waarom. In de vele winkeltjes kan men er van alles vinden (buiten wat je naar opzoek bent,…). Ook zijn er hier mooie muurschilderingen te spotten. Ondertussen had Emma al contact opgenomen met de host van ons verblijf. Ze is zelf ook dokter, een gelukkig toeval. Ze was zo vriendelijk om na haar shift langs te komen en te helpen. Ze had nog wat advies gegeven en nam Loïc mee om ons een avondmaaltijd te trakteren. Het was zo hartverwarmend. De volgende dag mochten we zelf langer in het logement verblijven omdat onze vlucht pas ‘s avonds was. Loïc was krukken gaan kopen voor Emma en maakte alle rugzakken klaar om te vliegen. 

Eenmaal in de luchthaven was het ook geen lachertje. De mensen staken ons voorbij in de rij en liepen voor onze voeten. Erg egoïstisch. Zowel Loïc als Emma kwamen doorweekt door het zweet toe aan de gate en zo vlogen we terug naar Kota Kinabalu. Hier hetzelfde liedje. Emma is de kamer niet meer uitgegaan tot we weer moesten vliegen. De dag hierna is Loïc nog eens naar de haven gegaan waar hij naar een ander eiland ging, Mamutik. Het was veel rustiger dan wanneer we een eilandtrip hadden gemaakt tijdens het suikerfeest. Loïc had bijna heel het strand voor hem alleen en genoot ervan om nog eens te gaan snorkelen. 

Tegen de vroege avond was hij weer aan het logement. We aten in onze kamer en maakten ons weer klaar om donderdag 24 april te vliegen. We gingen terug naar Kuala Lumpur waar we onze laatste 2 dagen in Maleisië zouden verblijven. 

Deze keer ging het op de luchthaven veel aangenamer. We hadden een rolstoel gekregen en nu was het enkel Loïc die goed aan het zweten was. We mochten als eerste het vliegtuig op en we werden geholpen bij aankomst. Om 15 uur kwamen we toe aan ons hotel, zetten we al onze spullen af en namen we alweer een taxi richting het ziekenhuis. Ditmaal kozen we voor een privéziekenhuis die onze host in Kuching had aangeraden. Emma haar voet was nog meer opgezwollen en zag nog blauwer. Met enkel krukken de reis verder zetten zou niet lukken. Ook hoopten we op een tweede opinie dat haar voet natuurlijk zou kunnen genezen en geen operatie nodig zijn. De dokter vertelde dat het nog lang zou duren voordat ze weer normaal zou kunnen stappen. We hebben een aircast (een orthopedische laars) aangekocht zodat Emma toch wat betere mobiliteit heeft en we makkelijker onze laatste 2 maanden kunnen verder reizen. Ze kreeg verder nog genoeg extra medicatie voor de rest van onze reis.

Onze laatste dag in Kuala Lumpur bleef Emma overdag de kamer in om de laatste details af te werken voor de volgende landen. Loïc ging de hoofdstad in. Eerst stapte hij tot aan de Jalan Alor foodstreet om er een middagmaal te benutten. Na de lunch ging hij verder naar de Menara KL toren. Een imposante toren in het midden van de stad. Zelf ging hij niet naar boven, maar beneden was het eveneens de moeite. Nadien zocht hij zijn weg naar het KL Eco park. Dit is een stuk oerwoud in het midden van de stad. Na zijn ingang te betalen kon hij het park in. Er was bijna niemand in het park en op de canopy walk (hangbruggen door de bomen). Het bezoek was van korte duur en dus keerde Loïc met de metro terug naar het hotel.

Emma wou nog iets leuks doen voor haar laatste avond in Maleisië. We namen dus een grab naar het KLCC park. Daar hadden we een mooi uitzicht over de iconische twin towers. Toen begon het heel hard te onweren. We schuilden voor de regen en bestelden een grab naar de Wetdesk building zo een 750 meter verder. Er was veel verkeer waardoor de rit even duurde. Toen we aan het gebouw toekwamen mochten we meteen naar de 12de verdieping. We genoten daar van een cocktail met uitzicht over de twin towers. We zagen de torens oplichten met de komst van de avond. Het was een leuke afsluiter van onze Maleisisch avontuur. Hierna namen we een grab terug naar ons hotel en aten we. De dag hierna was het opnieuw zakken maken en ons voorbereiden om naar de luchthaven te gaan. ’s Avonds hadden we onze vlucht naar onze volgende bestemming, Sri Lanka.