Vietnam: Hanoi en Sa Pa

En toen landden we op 2/02 in Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Het verliep heel vlotjes om door de douane te komen. Aan de luchthaven stond een taxichauffeur ons op te wachten om ons rechtstreeks naar het hotel te voeren. We verbleven in het centrum van Old-Hanoi. Onderweg zagen we de drukte van het verkeer in de stad. Het was al ’s avonds laat en dus gingen we meteen gaan slapen. We waren moe van onze reis en er was een tijdsverschil van 2 uur met Japan. De volgende ochtend gingen we op ontdekking in Hanoi.

Hanoi telt ongeveer 8 miljoen inwoners. Het verkeer is er waanzinnig. Het is er een mierennest en we moesten goed opletten waar we stapten of we werden overreden. Er zijn duizenden brommers die langs alle kanten komen. Bij het oversteken van een straat moet je stap per stap vooruit en alle kanten goed in de gaten houden. De drukte van het verkeer was voor ons een schok na het welgeorganiseerde Japan. Er zijn brommers overal. Op de stoep staan ze ook willekeurig geparkeerd en is het als voetganger niet mogelijk om er gebruik van te maken. Auto’s noch motors stoppen om je te laten oversteken. Een ander aspect die we al lang niet meer hadden meegemaakt, zijn de straatverkopers. We leerden al snel “neen danku” in het Vietnamees zeggen.

We gingen allereerst naar de bank om geld (Dong) af te halen. Hierna gingen we de Kathedraal bezoeken. Deze Kathedraal werd gebouwd gedurende de Franse kolonisatie periode. Het is een imposant en indrukwekkend gebouw. We konden helaas niet binnen maar het omheinende park is vrij van verkeer wat ons even een moment van rust bezorgde. We besloten dan om een museum te bezoeken in de oude gevangenis van Hanoi, Hoa Lo Prison Relic/ Maison Central. Dit gebouw is een historisch erfgoed en heeft een zwaarbeladen geschiedenis. We leerden hoe gruwelijk het was om gevangen te zijn onder Frans bewind. Achteraf werd het gebruikt als gevangenis voor Amerikaanse piloten tijdens de Vietnamoorlog. Wat Emma vooral was opgevallen was hoe gruwelijk ze hun eigen volk behandelde maar de gevangengenomen Amerikanen, die alles plat hadden gebombardeerd, privileges gaven. 

Nadien zochten we een restaurantje in de buurt van een autoloze straat waar we onze eerste lokale maaltijd konden benutten. Je mag hier niet naar de hygiëne in de keukens kijken anders wil je nergens gaan eten. Eenmaal we gegeten hadden, gingen we naar de meest gekende plek voor toeristen, “train street”. Dit is zoals de naam het zegt: een dunne straat met een spoor waar een trein om de zoveel tijd langs rijdt. Vroeger was deze straat open en waren er veel marktjes maar nu heeft de overheid deze afgesloten. Je mag er enkel op om in één van de bars/restaurants te gaan consumeren. We veronderstelden dat er al een paar ongelukken met toeristen moesten zijn gebeurd. Aan de ingang van de straat staan er lokkers die je dan meenemen naar een bepaalde kroeg. We dronken eerst iets aan de aangewezen bar om nadien naar een zaak van onze keuze te gaan. We mochten dan vanop het balkon wachten op de trein. Het is heel populair om daar foto’s te nemen en iedereen is vastberaden om de voorbijrijdende trein ook op video te hebben. Wanneer de trein afkomt, wordt de straat leeggeruimd en dan rijdt de superlange trein langs. Het was zeker indrukwekkend.


’s Avonds gingen we naar een nachtmarkt met de bedoeling street food te eten. Er waren vooral verschillende kramen met kledij, souvenirs en andere. Er werd ook een hele straat voorzien met feestversiering, specifiek voor het Vietnamees Nieuwjaar op 10/02. Uiteindelijk vonden we iets om te eten (een soort wafel in de vorm van een cent met kaas in). Er was daar tevens een folklorisch optreden aan de gang. Waarschijnlijk had het te maken met het Nieuwjaar. Onze eerste volledige dag Hanoi zat er al op en was zeker interessant. 

Op Zondag verkenden we de stad verder. We gingen naar een park waar de straten afgezet werden. Het was er dus aangenaam wandelen. We zagen er ook veel kinderen op straat spelen. Dat vonden we heel fijn om te zien. We zette ons even aan een bankje en er kwam meteen een meisje van 12 jaar vragen of ze met ons mocht praten. Haar Engels was uitstekend en later kwam er een jongetje van 5, haar broertje, mee praten. Later begrepen we dat er veel kinderen met toeristen komen spreken meestal voor een schoolopdracht of om hun Engels te oefenen. Dat meisje deed ook niets liever dan meer te leren over andere culturen. Op een halfuur leerden we veel bij over Vietnam en het komende Nieuwjaarsfeest. Dit is hier een heel belangrijk evenement waardoor vele zaken sluiten.

In de namiddag namen we een taxi uit de oude stad naar de Lotte wolkenkrabber. De eerste 5/6 verdiepen zijn shoppingwinkels en restaurants. Na even zoeken, vonden we waar we tickets konden kopen naar het “observation deck”. We gingen dan helemaal naar boven om te genieten van het uitzicht over de stad en een drankje. Het gebouw is 272 meter hoog. We zagen de zon ondergaan en de stadslichten aangaan. We namen een taxi terug naar ons hotel en aten iets kleins aan de overkant van de straat. De dag hierna moesten we vroeg opstaan om een bus te nemen naar Sa Pa waar we oorspronkelijk 3 dagen gingen verblijven. Ons hotel regelde het vervoer heen en weer. Aangezien het hier Nieuwjaar is, moesten we een dag eerder terug van Sa Pa naar Hanoi dan gepland. 

Sa Pa

Om 6 uur ’s morgens moesten we klaar staan om de bus te nemen naar Sa Pa. Er heerste onduidelijkheid waardoor we eerst in een taxi sprongen die niet wist waar we naartoe moesten. Hij bracht ons terug naar ons hotel. Gelukkig was de transfer bus nog niet langsgekomen. Uiteindelijk kwam de juiste bus ons ophalen en bracht ons naar een plaats waar andere toeristen het transport naar Sa Pa stonden op te wachten. Het duurde even maar dan kwam de bus toe. Het was een bus met 3 rijen ligstoelen. Onderweg konden we het landelijk Vietnam bewonderen. We stopten 2 maal een kwartier en kwamen toe rond 14 uur te Sa Pa. We checkten meteen in.

We vroegen om een taxi die ons naar een restaurant in het centrum van Sa Pa bracht. Het was een restaurant met een mooi uitzicht over de vallei. Helaas verloopt de communicatie niet altijd even makkelijk waardoor we 1 maaltijd kregen en moesten delen. We leren hier opnieuw met wat minder eten onze dagen door te brengen. Achteraf gingen we naar een beroemd uitzichtpunt, het Moana Park. Daar konden we genieten van het landschap en verschillende foto’s nemen met alle foto-relieken die ze er hebben geplaatst. Gelukkig zijn we hier in het laagseizoen waardoor er minder mensen zijn. Sa Pa is namelijk één van de meest toeristische plaatsen in Vietnam. We keerden later terug naar ons hotel. 
 

Op de 6de februari huurden we een scooter waarmee we Sa Pa en omgeving gingen ontdekken. Het kost hier minder voor een volledige dag een brommer te huren dan taxidiensten te gebruiken. We gingen eerst gaan tanken om dan naar een waterval te rijden. We bezochten de Silver waterval en er waren amper toeristen. Ook moesten we daar geen ingang betalen, het loket was onbemand. We reden verder naar de tweede waterval, Love Waterfall. Daar moesten we wel ingang betalen. We hikten naar beneden om deze te bewonderen. Het was een fijne wandeling maar we zijn niet meer snel onder de indruk van watervallen, luxeproblemen! Achteraf reden we door naar een lift in de bergen. De naam is te moeilijk om uit te schrijven. We betaalden een half miljoen Dong per persoon om helemaal naar boven in de glazen lift te mogen. Het was het geld helemaal waard. We hadden er een adembenemend uitzicht over de bergen. We wandelden over de glazen structuren en het was akelig om naar beneden te kijken. We keken zo een 700 meter de diepte in. Het kon er ook flink waaien waardoor Emma niet op haar gemak was. We deden er een ronde en trokken verschillende mooie foto’s. 

We reden verder naar een ander uitkijkpunt maar dit was enkel vanop de baan. Het was dan een klein uurtje terugrijden naar Sa Pa. Terug in de stad zochten we iets om te eten en gingen dan terug naar ons logement. Vanuit onze kamer hadden we trouwens een mooi uitzicht over Sa Pa en de bergen. De volgende dag hadden we opnieuw de brommer gereserveerd. We gingen dan de andere kant op om verschillende inheemse dorpen en rijstvelden te bezoeken. Normaal wordt dit gedaan met een lokale gids die je dan meer uitleg geeft over de verschillende dorpen en tradities. In het hotel werd ons verteld dat we dit op ons eigen houtje konden doen aangezien het toeristisch laagseizoen. 

We bewonderden het mooie landschap vanop de brommer en stopten af en toe voor een foto. We besloten om te gaan eten, opnieuw met een fantastisch uitzicht. We lieten na onze lunch de brommer even achter om een wandeling tussen de rijstvelden te maken. Later reden we naar het befaamde Cat Cat village. Dit is blijkbaar een must-do in Sa Pa. We parkeerden onze scooter en betaalden de ingang. Het geld gaat rechtstreeks naar de bewoners van het dorp. We wandelden de trappen af tot helemaal beneden. Er waren vele souvenirkraampjes gesloten en weinig mensen. Het was er dus rustig. Beneden in het dorp heb je een waterval en andere bezienswaardigheden. Wij vinden dat dit dorp overschat wordt. Het is precies zo gebouwd als toeristische trekpleister. Gelukkig was het laagseizoen en dus niet te druk. Het was wel een fijne wandeling.

Na het bezoeken van Cat Cat village gingen we naar de kabelbaan omdat we het vanuit het dorp zagen bewegen. De kabelbaan heeft een wereldrecord waarbij deze het grootste hoogteverschil aflegt. De kabelbaan brengt je over de vallei naar een tempel. Het nadeel is dat deze kostelijk is: 800 000 Dong. Toch wouden we deze doen maar het was voor een maand gesloten en het ging pas open op de 8ste, de dag waarop we terug naar Hanoi moesten. Misschien zal dit voor een andere keer zijn. Die dag was het ook heel mistig en was heel de stad in de wolken. De 8ste moesten we dus opnieuw de bus naar Hanoi nemen. De rit verliep vlotjes en we waren terug in de hoofdstad rond 20:00. 

We hadden dus nog een volledige dag te spenderen in Hanoi. We gingen de stad verder te voet verkennen. Eerst gingen we naar Quoc Tu Giam, een oude universiteit (1000 jaar oud) omgevormd in een museum. Na het museumbezoek gingen we door naar het Ho Chi Min mausoleum. Voor we het domein binnen konden, moesten we door een check. Het waren daar allemaal imposante communistische gebouwen. Nadien liepen we door een wijk met verschillende ambassades en naar de Chua Tran Quoc pagode. Loïc mocht niet binnen omdat hij een short droeg maar gelukkig kon Emma enkele foto’s nemen. We keerden dan terug naar ons logement. In de late namiddag gingen we een drankje benuttigen op een dakterras van een hotel en later gingen we op restaurant. Daar ontdekten we de Bun Cha, een typisch Vietnamees gerecht. Het was heerlijk en Emma zocht meteen het recept op. Zo was onze trip in Hanoi voorbij. We zijn klaar voor ons volgend avontuur te Halong Bay.