Bolivië: La Paz + Loïc Huayna Potosi

Zondagavond, op 24 september kwamen we tegen 22u toe in La Paz. De hoogste “hoofdstad” ter wereld. La Paz deelt namelijk de titel hoofdstad samen met de stad Sucre. La Paz heeft telt ongeveer 2 miljoen inwoners. Het was bijzonder om hier op een zondagavond rond te rijden want er was bijna geen kat op straat. We checkten in in ons hotel en gingen slapen. 
 

Op onze eerste dag in La Paz gingen we eerst naar het bureau van Jiwaki. Loïc heeft voor de volgende dag een 3 daagse hike op de planning staan om de top van de Huayna Potosi berg te beklimmen. We hadden nog wat vragen maar hadden hier via mail nooit reactie op gekregen. Wij zijn dus even nagegaan met hen of alles in orde was, of hij ook alleen deze tour kon boeken. Alles was in orde en dan gingen we naar onze volgende To Do. 


We gingen naar een DHL kantoor om te kijken hoeveel het zou kosten om spullen en souvenirs naar huis te sturen. Dit koste wat veel dus lieten we dit voorlopig even achterwegen. Het DHL kantoor is naast een kabelbaan station. In La Paz heb je dus geen metro om je makkelijk te verplaatsen doorheen de stad maar kabelbanen. Het is namelijk onmogelijk om ondergronds te gaan waar bijna geen één straat plat is. Wij maakten hierbij een hele ronde door de stad en dat kostte ons enkel 5 euro voor ons beiden (je moet ook een kaart aankopen om je geld op te laden). Je krijgt er een geweldig uitzicht over heel de stad. Je gaat goed naar beneden maar dan ook weer makkelijk een kilometer naar boven. Echt een aanrader. 

Hierna gingen we lunchen en wachten we om een free walking tour te maken natuurlijk. 
 

Wij maakten deze met de organisatie ‘Red Cap’ en deze hoort toch bij onze top 3 free walking tours tot zover. We begonnen op het plein genaamd, Sucre Square. Hier kregen we al erg boeiende verhalen te horen van de gevangenis dat zich aan dat plein bevindt, in het midden van de stad. Dit is één van de uniekste gevangenissen ter wereld. Deze gevangenis wordt niet bewaakt door wachters of politie. De gevangenen bouwen hier aan hun eigen apparte economie. De criminielen die hierin vastzitten hebben ofwel kleine misdaden gepleegd, of zijn goed bemmideld om bijvoorbeeld de rechter om te kopen. Vrouwen en kinderen van gevangenen mogen er ook wonen. In totaal leven er ongeveer 3000 mensen in deze gevangenis.
 

De gevangenen starten hier zelf hun eigen business zoals restaurants, winkels, zelf een soort van taxi bedrijf. Dit taxi bedrijf is niet zoals je denkt dat deze is. Deze is bedoeld voor bijvoorbeeld personen die een gevangenen willen bezoeken en er veilig willen geraken. De taxipersoon brengt ze dan veilig tot aan hun bestemming. Vroeger werden hier zelfs toeristische tours in georganiseerd en die werden aangeraden door Lonely planet. Nu is het zeker niet meer aangeraden om hier een soort tour te nemen. Vroeger werden er veiligere tours georganiseerd door een Australiër die er gevangen zat. Sinds hij vrij is, werd deze overgenomen door andere gevangenen maar er is al heel wat fout gelopen. Vele toeristen zijn al beroofd geweest, gewond geraakt of zelf verkacht geweest. Mocht je dus zelf hierheen komen en een tour hier willen doen, is het sterk afgeraden. Zo zijn er nog heel veel sappige verhalen over deze gevangenis die onze gids ons meedeelde, maar ik laat het hier even bij. 
 

Verder leerden we over de lokale markt in La Paz. In de weekenden zetten ze zo een 40 straten af voor de markt en deze zou indrukwekkend moeten zijn. Ook leerden we meer over de inheemse cultuur en waarom inheemse vrouwen, “de Cholita’s”, gekleed zijn zoals ze zijn. 

Hierna gingen we naar de witchers market. De Bolivianen hebben hun eigen cultuur en geloof. In deze markt zie je vele dode alpaca babies en foetussen. Deze worden gebruikt bij de rituelen maar deze rituelen komen enkel goed uit als deze baby alpacas aan een natuurlijke dood gestorven zijn. OEF dachten we al. Bij het bouwen van een huis maken ze allerlei offeringen, onder anderen met baby alpaca’s, voor geluk te brengen bij de constructies. De ritueel wordt in goede banen geleidt door een shamaan. Voor erg grote en belangrijke gebouwen is een baby alpaca offering niet voldoende. Onze gids bevestigde deze urban legend. Voor deze rituelen gebruiken ze mensenoffers. Hierbij zoeken ze een zwerver die ze meenemen naar de site waarop ze willen bouwen, voeren ze hem helemaal dronken en begraven ze hem levend. Onze gids kon niet bevestigen of deze de dag van vandaag nog gebeurt maar ze hebben al skeletten van mensen onder grote gebouwen teruggevonden. 
 

Hierna gingen we door Plaza Metropolitana Murillo waar we het over politiek hadden, wat niet kon ontbreken natuurlijk in Bolivië. We hoorden zoveel horrorverhalen. Er werd zoveel boeiends verteld maar we gaan hier niet teveel in detail gaan. Zelfs nog heel recent, zijn hier onmenselijke daden gebeurd gewoon omdat het volk verkiezingen wou. Duizenden mensen werden vermoord door het leger omdat ze in protest gingen. Dit gebeurde vooral tussen 2019 tot 2021. Natuurlijk was deze niet “belangrijk” genoeg voor de Europese media. 

Echt een tour die wij aan iedereen zouden aanraden. We willen hierover zoveel meer delen maar dan gaat dit verhaal véél te lang worden . 

Na deze tour gingen we terug naar ons hostel waar Loïc zijn zak dan klaarmaakte voor zijn 3 daagse trek.
 

Op 26 september was het dan zover. Voor het eerst in 4 maanden scheidde onze wegen voor even. Het was vreemd om zonder elkaar te zijn en Emma telde al af wanneer Loïc terug ging zijn. Emma koos ervoor om de Huayna Potosi niet te beklimmen omdat ze vermoedde dat ze het niet ging halen. Je moet er een goede fysieke conditie voor hebben, een goed getrainde hiker zijn, maar ze was niet op dat niveau. Je deelt ook een gids, als de ene het niet haalt, moet de ander ook terug. Loïc is enigsinds wel in hele goede conditie en het was zijn doel om deze 6088 meter hoge top te bereiken. 

Hierbij delen we verhaal verder op in Emma’s en Loïc’s verhaal. 

We beginnen met dat van Emma. 
 

Diezelfde dag had Emma een dagtrip geboekt naar Tiwanaku. Deze is op zo een 70 km van de stad en heeft verschillende archeologische sites. Eerst bezochten we met onze groep 2 musea. Hier zagen we allerlei overblijfselen die ze hadden opgegraven. Er was ook één soort totem van zo een 8 meter hoog. We mochten geen foto’s nemen in deze musea. Hierna gingen we naar de grootste archeologische site. Deze site is onderverdeeld in 3 delen waar er rituelen plaatsvonden voor hun god “Pachamama” (= moeder aarde). In het eerste deel, dat een soort kleine piramide was, werden er rituelen gehouden voor de bovenwereld (hemel). Het tweede deel is plat, op de gelijksvloer en is bedoeld voor de aarde zelf. De 3de was ondergronds voor de onderwereld. Hier waren ook vele speciale graveringen in stenen waarvan ze tot op de dag van vandaag niet weten hoe ze zo gedetailleerd konden maken. Deze stenen waren vulkanisch, electromagnetisch. Tot heden kunnen wetenschappers in deze soort steen met de beschikbare tools hier niets in graveren. 
 

Hierna aten we lunch en gingen we naar nog een site genaamd Pumapunku. Deze is ook voor een groot deel nog onderbedolven en hier zagen we ook unieke stenen waarmee ze destijds hun tempels mee bouwden. Hier is het grote misterie hoe ze een steen van zo een 20 ton van de berg konden halen op ongeveer 10 km van de site. Onze gids vertelde ook dat archeologen 4 jaar geleden nog sites ontdekt hebben met de hulp van drones. Elke site is voor een soort god in de vorm van; de condor, slang, puma, etc. Deze zitten nog allemaal ondergronds en kunnen ze er momenteel niet veel mee doen sinds ze de financiële middelen niet hebben om deze uit te graven. Mochten ze hiermee beginnen zou het zeker 50 jaar duren. Hierna keerden we terug en kwamen we tegen 16 uur toe in La Paz. Mocht ik deze tour opnieuw doen, zou ik deze zelf bezoeken. Of kijken voor een enthousiastere gids. Onze gids was zo saai. Het was moeilijk voor me om mijn aandacht er wat bij te houden. 
 

De dag hierop had ik iets spannenders op de planning staan, namelijk een dagtour per fiets op de Death Road. Tussen 7-7u30 kwamen ze me ophalen dicht bij mijn hotel. We maakten eerst een stop voor ontbijt en dan reden we uit de stad, tot zo een 4700 meter hoog. Daar testen we onze fietsen uit en maakten we ons klaar voor vertrek. Het was er erg koud dus iedereen had verschillende lagen aan. Het eerste deel van de tour was op een gewone verharde weg. Alles bergaf. Echt zalig om met een fiets op zo een goede weg te kunnen rijden, we bereikten zo een 60 km/uur. Onderweg stopten we om nog wat foto’s te maken. Het was erg bewolkt maar het uitzicht bleef werkelijk prachtig. 
 

Tot op een bepaald punt verzamelde we de fietsen weer op de wagen en reden we een stuk bergop. Tot aan het begin van de echte Death Road. Deze baan was niet plat maar vol met stenen. 90% van de weg is dalend en 10% plat. Deze baan was echt heftig en eng maar avontuurlijk. Hier gingen we ook makkelijk 40 km/uur naar beneden. De fiets hobbelde zo hard elke keer. Het deed echt pijn aan de handpalmen en onderarmen. Er waren vele situaties waar mijn fiets slipte en ik bijna viel, maar bijna is gelukkig niet helemaal! Dit zorgde ervoor dat het hart wat harder ging tikken. Onderweg stopten we ook verschillende keren om prachtige foto’s te maken. De hele weg is aan een klif, er zijn ook verschillende watervallen op de baan, echt prachtig. Tegen 15u30 kwamen we beneden in een dorp, in het midden van de jungle. Het was nodig om verschillende lagen uit te doen want het was er echt warm. We kwamen toe aan een huis waar er een geweldig zwembad was. Echt deugddoenend na zo lang fietsen om hierin te springen. Hierna aten we een lunchbuffet dat ook heerlijk was. Tegen 16u45-17u gingen we terug de bus op richting La Paz. Het was zo een 3 uur rijden. 
 

Onderweg hoorden we vele verhalen/zagen we video’s van onze gids wanneer het slecht afgelopen was. Bussen die in de ravijn vielen omdat het pad zo smal was, mensen van hun fiets vielen, de ravijn in, etc. Vroeger was deze death road de enige weg om naar de jungle te gaan. Er waren toen ook verschrikkelijk veel auto’s, bussen en vrachtwagens. Dit maakte de tours wat minder fijn en nog gevaarlijker. Maar ze hebben een nieuwe weg hiernaartoe gebouwd en er gebeuren al veel minder ongelukken. Deze weg namen we dan ook om terug naar La Paz te gaan. Tegen 20u30 was ik weer in mijn hotel en wou ik natuurlijk niets meer doen na deze lange, actieve dag. Het was een super fijne tour en ik heb hier weer veel leuke mensen leren kennen van verschillende nationaliteiten!

De dag hierop deed ik niet veel. Ik ging de souvenirs kopen die ik nog op mijn lijst had staan en dan wachte ik met veel ongeduld weer op Loïc. Hopende dat alles in orde was met hem. 

3 daagse trek Huayna Potosi – Loïc’s story

De dag voor de trek waren we al de bergkledij gaan uitproberen waardoor ik om kwart voor negen naar het kantoor mocht gaan. Daar maakte ik kennis met de andere groepsleden van de driedaagse tour. We waren met 5; twee Amerikanen, een Fransman, een Nederlander en mezelf. We maakte een eerste stop voor onze berguitrusting op te halen; schoenen, crampons en ijspikkel. Nadien reden we naar de Huayna Potosi, onderweg stopten we nogmaals om een groepsfoto te maken met uitzicht op deze imposante berg. Ook reden we langs een kerkhof waar onder andere slachtoffers van de berg begraven lagen. We kwamen toe aan base camp op 4800 meter hoogte rond de middag voor lunch.
 

Na de lunch kleedde we ons aan om naar een gletsjer in de buurt te gaan. Daar werd ons de verschillende basis klimtechnieken aangeleerd. We leerden onze crampons en ijspikkel te gebruiken. De laatste oefening was het beklimmen van een ongeveer 10 meter hoge ijsmuur. Dit was niet makkelijk. Enkel de Fransman raakte aan de top en ik geraakte tot op een halve meter van de top. Hierna gingen we terug naar basecamp voor een welverdiende avondmaal. Dan was het nog gezellig praten en kaarten met de groep.
 

Dag 2 maakten we onze backpack klaar om na de lunch naar Highcamp te gaan, gelegen op 5200 meter hoogte. Onderweg naar Highcamp kwamen we mensen tegen die de Huayna Potosi hadden gewaagd. Ze zagen eruit als zombies, helemaal uitgeput, zelfs een glimlach was blijkbaar teveel moeite. Na een hike van ongeveer 2 uur met onze zware backpacks kwamen we toe. Iets later kwam er een andere groep van 5 man toe. Om 17 uur kregen we ons avondeten en een inleiding op wat er ons te wachten stond. We moesten allemaal een partner zoeken met wie we aangekoord zullen worden. Per 2 man kregen we ook een gids aangewezen. Ik ging met de Fransman aangekoord worden. Dit is een belangrijke beslissing want moest er iemand opgeven, dan moet je met uw team terug. Ongeveer 40% slaagt er niet in om de top te bereiken. Dan maakte iedereen zich klaar voor de dag erna en gingen we rond ongeveer 19 uur gaan slapen. We werden wakker gemaakt rond middernacht om aan de klim te beginnen.
 

Slapen op zo een hoogte en op zo een vroeg uur is niet evident. Na een ontbijt en het aantrekken van onze uitrusting begonnen we aan de klim om 1 uur ’s ochtends. We hadden geluk met het weer want ’s nachts was het winderig , was het aan het hagelen en sneeuwen. De bedoeling was om er voor zonsopgang aan de top te geraken. Ik voelde me goed en was vastberaden om de top te bereiken. Ik had geen last van de hoogte. Ik nam regelmatig een slok cocathee en kauwde op cocabladen. Ook was ik de hoogtes al gewend en hadden we in het cocamuseum snoepjes gekocht. Mijn partner daarintegen was al van het begin aan het afzien. Hij wou verschillende malen al opgeven. Door mijn aanmoedigingen en die van de gids, heeft hij alles gegeven om toch door te kunnen gaan. Uiteindelijk bereikten we de top van de Huayna Potosi om 6:45.
 

Wat een gevoel, er barsten veel emoties in mij los. Het was zo een unieke ervaring om op 6088 meter hoogte te zijn. De energie van de berg was prachtig, we voelden ons zo fier en voldaan. Ik voelde mij iets dichter bij de hemel waar mijn ouders nu wonen. Na 15 minuten moesten we zo snel mogelijk terug naar beneden. Wanneer de zon opkomt smelt het ijs waardoor het gevaarlijk kan worden om in een onzichtbare ijskloof te vallen. Onderweg naar beneden konden we de pracht van de berg bewonderen. We bevonden ons op een andere ‘ruwe’ wereld. We moesten er ons aandacht wel bij houden, wat moeilijk was met de uitputting. De meeste dodelijke ongevallen gebeuren met de weg terug naar beneden. 
Rond 9 uur kwamen we toe aan high camp waar we een warme soep kregen. Dan was het opnieuw onze zak reorganiseren om anderhalfuur naar beneden te hiken. Terug in basecamp, waren we uitgeput maar voldaan. Daar moesten we al de uitgeleende uitrusting afgeven en mochten we de bus op. We reden terug naar La Paz en kwamen toe rond 13 uur.

Het was een unieke ervaring waarvan ik niet denk dat ik het opnieuw zal meemaken in mijn leven. 

28 september, tegen 14 uur waren we weer herenigd. Emma was zo trots op Loïc dat hij het gehaald heeft. Loïc had ook even bevestigd dat het slim was dat ik me niet aan deze tour waagde. Het was namelijk de moeilijkste hike die hij ooit gedaan heeft. Die namiddag en avond deden we niet veel, Loïc was zo uitgeput, wat helemaal normaal is natuurlijk. We waren enkel lekker gaan eten in een restaurant, helemaal aan de top van een hotel waar we een prachtig uitzicht hadden over de stad. 


Onze laatste dag in La Paz stonden we op tijd op want we wouden onze aangekochte souvenirs en kleren die we amper gebruiken, naar huis sturen. Het is echt geweldig om terug lichter te kunnen rondlopen met al onze spullen. We hadden elk een extra zak souvenirs tegen het einde toe. Na ons DHL bezoek gingen we terug naar ons hotel om onze bagpacks op te maken en uit te checken. We maakten wat TO DO’s af, gingen naar een British pub en speelden we kaartspelletjes. We gingen ook nog een zeldzaam, controversieel boek kopen voor Loïc over de gevangenis waar we het eerder over hadden. Over de problematiek met het witte poeder en corruptie in de gevangenis en in het land. Weer wat extra leesvoer.

Die avond namen we een nachtbus met Todo Turismo (zeker een aanrader) richting Uyuni. We kregen zelf nog een avondmaal op de bus en dan maar proberen slapen. 

Er beloofd weer veel spannends op ons te wachten!

Tot snel!