Colombia – Bogota en Salento

Bogota

Op donderdag 20 juli kwamen we ’s avonds toe in Bogota, Colombia. Het was die dag ook de Colombiaanse nationale feestdag. Hierbij hadden we geluk met het verkeer want het is er anders heel erg druk. Na het inchecken gingen we op zoek naar wat voedsel. Helaas werkten de ATM’s niet vanwege de feestdag en veel restaurants waren toe. Gelukkig was ons logement niet ver van de grote winkelstraat en hebben we toch nog wat eten kunnen bemachtigen! 

Onze eerste volledige dag in Bogota, wat doen we dan? Ra ra ra – een Free walking tour! 

Deze was alweer heel interessant en zo leerden we de hoofdstad van Colombia beter kennen. We proefden hierbij ook een lokaal alcoholisch drankje dat ook gemaakt wordt met maïs. Emma droomde meteen al over de Pox die ze had gedronken in Mexico, hopende dat het gelijkaardig ging zijn. Dat was het dus niet. Dit werd vroeger door de inheemse bevolking voorgekouwd en uitgespuwd tot een pap. Na enkele weken laten rusten werd dit tot een dankje omgetoverd. Tegenwoordig gebeurd dit proces gelukkig anders. Dit lokaal drankje heet Chicha. Die dat we proefden was zuur en had een aparte smaak, toch minder Emma’s ding. We zagen er hoe de oude mannen elke dag hun emerald op de markt kwamen verhandelen, welke musea gratis en een must waren, wat we zeker van de lokale keuken moesten uitproberen enz… 


Hierna hadden we de gids zijn advies opgevolgd en een typische Colombiaanse lunch gaan eten, genaamd Parrillada. Het is bijna onmogelijk om dit alleen op te eten. Hierbij krijg je een bord met verschillende soorten vleesjes, patatjes, een soort brood, plantaine, etc. Enkel geen groenten. Hiermee hadden we ook genoeg gegeten voor de rest van de dag. 

Na onze lunch zijn we het gratis museum van de kunstenaar Fernando Botero gaan bezoeken. Botero komt uit Medellìn en heeft een groot deel van zijn kunstcollectie gedoneerd aan de stad Bogota op één voorwaarde, dat het gratis is voor iedereen om deze te komen bewonderen. Je hebt hier niet enkel zijn kunst die je kan komen aanschouwen, maar ook werken van bekende schilders zoals;  Picasso, Delvaux, Monet, etc. Zo was onze dag al goed gevuld. 


Onze laatste dag in Bogota begon vrij vroeg. We vertrokken rond 7u30 om er ofwel een treintje te nemen ofwel te voet 550 meter naar omhoog te gaan naar de bergtop Monserrate. Loïc wou absoluut te voet naar boven maar Emma had het wat moeilijk met haar ademhaling sinds haar aankomst in Bogota. Bogota ligt dan ook op 2650 meter boven de zeespiegel – met het einde van de hike dus 3200 meter. De hike naar boven is toch wel intensief, heel veel puffende mensen, zeker op een Zaterdag ochtend. Als ervaren hiker geraak je er op ong. 40 minuten en eens je helemaal boven bent heb je er wel een prachtig uitzicht over de stad. 
 

In de namiddag kwam er eindelijk de zon door. Het had er enkel nog maar zitten regenen en het was ook maar rond de 10 graden. Het was terug even wennen om in een kouder klimaat te zitten. Die nacht hebben we een nachtbus genomen richting Armenia om vervolgens nog een klein busje te nemen naar het dorpje Salento. We kwamen om 6 uur toe in Salento. 

 

Salento

Er was nog niet veel leven op straat. Wanneer we toekwamen aan ons hotel was er zelf nog niemand wakker om er onze spullen af te zetten.  Hierna hebben we Salento bezocht en namen we 200 trappen om naar het uitkijkpunt van het dorp en van de vallei te gaan. Beide uitzichten waren prachtig. Hierna probeerden we onszelf ook wakker te houden. Het was namelijk een korte nacht. We hadden al helemaal het dorpje van Salento in de ochtend bezocht. Hierna was het afwachten tot we onze kamer inkonden om toch een dutje te doen. 
 

De 25ste stonden we vroeg op om naar Valle de Cocora te gaan. Hier kan je een Jeep nemen, Willy’s zoals ze het hier noemen. We vertrokken zo vroeg mogelijk omdat dit DE topattractie is van Salento. Veel plaats is er niet in de Jeeps en de wachtrijen kunnen lang worden. Vroeg vertrekken is dus slim! Toch proberen ze per jeep zo een 13/14 mensen in te proppen. 3 tot 4 man kunnen er ook vanachter op de jeep rechtstaan. We kwamen toe en je kan er een hele hike maken door de vallei en regenwoud. We begonnen onze hike meteen met de kant van de beroemde wax palmbomen. In de ochtend heb je de beste kans op mooier weer en minder wolken. 
 

Zodra we aan het bekenste viewpoint waren was Emma toch een klein beetje teleurgesteld met het feit dat er op blogs steeds zoveel wax palms op de foto staan, maar in het echt, helemaal niet zoveel. Het uitzicht was er ook echt wel prachtig! We begonnen de hike met een normaal pad, gevolgd door regenwoud en platteland. Het is een hike van ongeveer 5 uur. We wouden ook onderweg nog een tussenstop maken aan een kolibrie café. We moesten hiervoor weeral ingang betalen voor dat deel van het park te betreden en hebben we dus niet bezocht. Het is een avontuurlijke wandeling en we raden het aan iedereen aan. 
 

De dag hierna was zelf nog avontuurlijker. We hadden een downhill mountainbike tour geboekt. De organisator van deze tour was initieel de eerste die deze naar Salento bracht. Andere tours doen hem allemaal na. 
Waarom dat deze tour beter is (volgens de organisator natuurlijk):

-       Ze hebben veel betere fietsen aangekocht

-       Ze rijden zelf met je mee naar beneden 

-       Het allerbeste – hij is de enige die La Carbonera mag betreden. Dit is een privé domein van zijn familie en enkel hij heeft toestemming om deze aan maximum 10 mensen per dag te laten zien. 
Op deze grond zijn er ook de meeste wax palms te vinden (zo een 7 miljoen en in Cocora vallei maar 1000)

De website van deze tour = https://www.salentocycling.com

 

Het fietsen was niet zo gemakkelijk als het lijkt. Er zijn er veel putten, dikke stenen en bochten op deze route. Je kan helemaal naar beneden zonder 1x te peddelen. Je moet er je focus goed bijhouden. Bij elke tour zijn er wel mensen die van hun fiets vallen, ook in de onze. 

Wat we heel interessant vonden over deze wax palmbomen is dat deze eerst 75 jaar nodig hebben om uit te groeien tot een boomstronk, hierna groeien deze een halve meter per jaar. De meeste bomen zijn dus gemiddeld ouder dan 150 jaar. Ook kunnen deze enkel verder voortplanten door een bepaald soort papegaai. Deze soort is de enige die de vrucht van de boom eet. De vrucht wordt verteerd en komt als uitwerpsel terug op de bosbodem.  Deze papegaaien stonden ook op het punt van uitsterven. In La Carbonera waren er in 2006 nog maar 15 papegaaien, nu zijn ze gelukkig terug met +500! Na 300 jaar sterft de boom af, dit wilt zeggen dat de kruin eraf valt en een nieuw tehuis biedt voor de papegaaien. De natuur zit toch wonderlijk in elkaar.


Op 26 juli gingen we een ander dorpje verkennen genaamd Filandia. Deze is net zo klein als Salanto en heeft ook veel kleurrijke huizen. Op aanraden van de organisator van de fietstour, hebben we daar een lekker restaurantje gedaan genaamd Helena Adentro. Het was inderdaad één van de lekkerste restaurants waar we al mochten eten. Hierna hadden we Filandia wel snel gezien en gingen  weer richting ons hotel met een Willy.

De dag hierna stond er weer een lang busrit op ons te wachten! 

Tot in Medellín!