Vrijwilligerswerk in Suriname

Het is al afgelopen. Vandaag (4 september) was mijn laatste dag dat ik vrijwilligerswerk deed in het asiel van Suriname. 4 weken heb ik honden en katten verzorgd en hen de liefde gegeven die ze allemaal verdienen. Ik ben zelf een dierenliefhebber en aangezien ik in Thailand en Indonesië al met kinderen ga werken koos ik ervoor om nu iets met dieren te doen. 
Ik ben vooral een grote fan van katten, maar ben wel bang van alle honden, al vanaf ik klein was. Dus toen ik me kwam voorstellen in het asiel vroeg ik of het mogelijk was om vooral met de katten te werken. Dat was geen probleem en zo werkte ik 1 dag op 2 bij de katten. Er was namelijk al een vrouw die er halftijds werkte en ook alleen voor de katten zorgt. Mijn uitdaging was om hier over mijn angst voor honden heen te komen en dat is vrij goed gelukt. Natuurlijk zou ik nog steeds niet graag in een kooi met agressieve honden zitten. Niemand veronderstel ik. 
Dag na dag durfde ik meer bij de honden te komen, hen te aaien en te knuffelen. Als mijn toekomstige man persé een hond wil zal ik het misschien overwegen, maar ik heb toch liever katten!
Bij de katten was het een paradijs voor mij! Ik had in elke kattenruimte wel een paar favorietjes. Ik werkte steeds goed door om alle kamers terug in orde te brengen, en daarna zette ik me neer op de grond tussen de katten om te knuffelen! Echt leuk! Het is mogelijk dat ik later een oude crazy catlady word. Want ik ben nu al een beetje crazy en een catlady. 

Wat ik wel erg vond is dat er elke dag zoveel dieren gedumpt werden maar dat er zo weinig dieren worden geadopteerd. Een paar weken geleden werden 4 babykittens gevonden in een plastiek zak naast de poort van het asiel. En er zijn nog zoveel andere verhalen. Dat doet pijn aan het hart...
Maar zondag 30 augustus werd er een opendeurdag georganiseerd met de hoop veel dieren te adopteren. Want ze zitten helaas overvol, vooral bij de honden. Er is normaal gezien plaats voor 60 honden maar er zitten er over de 100. We hadden geluk met onze opendeurdag. Er werden 4 katten en 3 honden geadopteerd. Je zou denken dat het niet veel is, maar het is al meer dan dat er gemiddeld per week geadopteerd worden ! Mijn favoriete kat werd ook geadopteerd, dus ik ben zeer blij dat hij nu ook gelukkig zal zijn.

Het asiel is ook heel anders dan dat ik had gedacht. Ik dacht dat het net zoals in België ging zijn waar de meeste dieren ziek zijn, ze 24 op 24 in een kleine kooi zitten en waar er niet eens naar hen omgekeken wordt. Hier was dat helemaal niet zo. Natuurijk is het geen paradijs voor hen. Ze zitten nog steeds in een kooi en zijn niet zo vrij als ze horen te zijn. Maar de mensen die er werken hebben ook een groot dierenhart. Ik werd gelukkig als ik ze met de honden zag spelen en knuffelen. 
En de dieren worden er goed verzorgd. De kooien worden 2 maal per dag schoongemaakt, ze rennen 2 maal per dag in hun 'speeltuin' en ze krijgen voldoende en lekker eten.
Ze krijgen in ieder geval betere verzorging dan de meeste honden die wel een thuis hebben. De meeste honden hangen aan de ketting en krijgen geen eten als ze niet hard genoeg blaffen als er vreemden op het erf komen. Het grootste deel van de bevolking kijkt niet eens om naar hun dieren. Als je naar Suriname komt zal je verschieten hoeveel zwerfhonden er zijn en hoe de mensen ze behandelen.
In Suriname zijn er niet zoveel katten, deze zijn hier niet populair. In het asiel zijn er gemiddeld 25 tot de 30 katten. Voor mij kunnen er natuurlijk nooit teveel katten zijn!  

Ben je van plan om ook eens voor een langere periode naar Suriname te komen en vrijwilligerswerk te doen. Kom dan zeker eens een handje helpen in het asiel. Ze kunnen er alle hulp gebruiken. De mensen die er werken zijn zo vriendelijk en hebben een groot hart! Zij en de dieren verdienen beter! 
Je moet wel bereid zijn om je vuil te maken en om veel liefde te krijgen van deze dieren. Want heel vuil en geliefd was ik er wel elke dag!
Lang werken moest ik ook niet. Ik werkte er van 8:00 tot 12:00 of van 14:00 tot 18:00. Het asiel bevindt zich wel een beetje buiten de stad. Ik moest elke keer 30 minuten fietsen heen en terug (goed voor de bilspieren!).

Als je interesse hebt kan je hen zeker eens een bericht sturen via Facebook (https://www.facebook.com/uithetasiel). 

Bedankt voor het lezen van mijn blog en tot een volgende keer!