Eerste week vrijwilligerswerk in Bali

En het “werken” begint weer. Maandag 22 februari begon ik met lesgeven aan leerlingen van de 4de graad.

De organisatie waar ik bij zit heet ‘Green Lion’, zij regelen alles en zorgen ervoor dat ik me hier goed voel. We moeten 2 maal per week feedback geven over ons verblijf, de school en de kantine. Als er klachten zijn doen ze er alles meteen aan om ons weer tevreden te maken.

Zoals ik al vertelde zou ik met Noa samenwerken om les te geven. Maar mijn kamergenote, ook een Emma, had zich per ongeluk in een verkeerd project ingeschreven en daar was ze niet blij mee. Dus hebben we aan de organisatie gevraagd of ze bij ons zou kunnen komen. Ze hebben dit meteen voor haar in orde gebracht en hebben haar ook al dikwijls gevraagd of alles nu goed met haar gaat in haar nieuwe programma.

Ik vind dat deze organisatie wel zeer goed is. De beste organisatie tot nu toe, zeker voor een “minder ontwikkeld” land!

We zouden dus maandagmorgen naar het ‘rijstveldhuisje’ gaan waar we elke dag onze lessen kunnen voorbereiden.

We wisten niet zo goed wat het level van onze kinderen zou zijn dus hadden we besloten om het makkelijk te houden. We lieten ze naamkaartjes maken en op hun naamkaartje moesten ze bijvoorbeeld schrijven/tekenen wat hun favoriete kleur en dier was en hoe oud ze waren. En dan hadden we er aan gedacht dat ze zichzelf moesten voorstellen.

We waren snel klaar met onze lesvoorbereiding en gingen toen nog even naar huis om te rusten voor onze les zou beginnen.

Om 13u30 vertrokken we vanuit het Green Lion kantoor naar onze school. Onze school ligt het verste weg van alle andere scholen, we zitten vaak langer dan 40 minuten in de auto. Maar soms vind ik het wel leuk om nog even te rusten voor je les moet geven aan een grote groep kinderen.

Toen we toekwamen vond ik de school wel oké, ik had erger verwacht.

De kinderen hebben er elke dag verplichte les (buiten het weekend) van s’ morgens tot s ‘middags. Dan moeten ze ook een uniform dragen. Daarna gaan ze naar huis en als ze zin hebben kunnen ze in de namiddag terug naar school komen om Engelse les te volgen die door vrijwilligers worden gegeven, wij dus!

De eerste dag waren er 24 kinderen in de klas! Dat vond ik wel echt veel. Ze waren wat verlegen en wisten niet goed hoe ze zich moesten gedragen. De jongens moesten natuurlijk weeral de macho uithangen. We begonnen dus met de naamkaarten en met het voorstellen en ik was verrast hoe slecht hun Engels wel was. Ze kennen woorden maar ze zouden zelf nooit een zin kunnen vormen. Ze zouden nooit vanuit zichzelf  ‘Mijn favoriete kleur is blauw’ zeggen.  Ik moest het op het bord schrijven zodat ze het zelf zouden kunnen lezen.

We waren dus ook sneller klaar dan dat we verwacht hadden. We zongen eens met hen het alfabet, telde eens tot 20 zodat we konden zien hoe ver ze daarmee zaten. We speelden wat spelletjes en ik speelde met hen mee maar ze waren vaak nog wat te verlegen om met mij te spelen.

Toen begonnen we al met ze wat les te geven over de lichaamsdelen en daar hebben we ons ook de hele week mee beziggehouden.

Elke dag oefenden we de lichaamsdelen, er moest ook nog wat gewerkt worden aan het alfabet en we leerden ze hoe ze een conversatie moeten houden.

Elke dag zag ik dat de kinderen me leuker en leuker begonnen te vinden. Ik trek ook vaak gekken bekken in de klas en ik supporter hen vaak en geef ze vaak complimenten.

Op het einde van de week gaven mijn leerlingen me zelfs een knuffel toen de les afgelopen was.

Iets wat wel speciaal is aan deze leerlingen is dat ze de leerkrachten elke dag bedanken voor het lesgeven. Op het einden van de dag nemen alle kinderen om de beurt jouw hand en duwen het tegen hun voorhoofd, uit dank. Dat vind ik wel lief. Bij ons zijn de studenten de leerkrachten nooit zo dankbaar, of ze tonen het nooit.

Tegen het einde van de week zag ik dat er 35 verschillende leerlingen over de vloer gekomen waren. Stel je voor als ze allemaal tegelijkertijd aanwezig zouden zijn! Dat zou wat hectisch worden!

Wat ik ook ongelooflijk vind is dat er zoveel leerlingen (tussen de 8 en 14 jaar) op hun scooter of motor springen, wat zitten te showen en dan naar huis rijden. De jongens rijden altijd als halve zotten. Echt gek!

De lesvoorbereiding was nooit moeilijk. We zijn er elke dag maar een half uurtje aan bezig. We hebben dus altijd wat tijd voor onszelf.

Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik deze week wel het meeste heb gedaan tijdens de lessen. Met dingen op bord te schrijven en hen dingen uit te proberen leggen.

De andere Emma  kon ook goed met de kinderen om en als ik haar vroeg of zij eens iets aan bord wou doen deed ze dat ook.

Maar over Noa was ik niet zo tevreden. Ze was wel wat ziek dus ik begrijp dat je dan niet veel wilt doen maar blijf dan maar thuis en wordt dan snel beter. Telkens ik haar vroeg of zij iets kon doen vooraan in de klas was het altijd “nee” en trok ze altijd een gezicht. Ze wou zelf geen woord voor galgje vinden en het met de kinderen spelen. Dat vond ik wel lastig. Maar dan werd ik nog meer geïrriteerd toen ik donderdagavond van haar vriendin hoorde dat ze besloten had om vrijdag niet deel te nemen aan het lesgeven omdat ze naar de Gilli eilanden wou gaan. Ik kreeg het niet eens van haar te horen. Ik dacht dat ze een goede partner geweest zou zijn maar niet dus….

Ik stond donderdag bij het verbeteren van de schriftjes van de kinderen per ongeluk op haar voet (het was zelfs niet doordat ze voor een keer eens rechtstond of zo). Het was precies een heel drama. Ze gaf me een dikke bitchface en het leek alsof ze voor de komende 20 minuten niet zou kunnen stappen van de pijn.

Gelukkige vertrekt ze volgende week voor 2 weken om een schildpaddenproject te doen op een ander eiland.

Ik ben blij dat ik Emma heb!

Btw, als je je afvraagt hoe de kinderen ons uit elkaar kunnen houden van naam, ze noemen Emma ‘Ems’ en mij noemen ze gewoon Emma. Dat is makkelijker.

Ik heb vaak geen zin om naar de school te gaan omdat ik veel leukere dingen zou willen doen maar uiteindelijk als ik in de school aankom beleef ik altijd wel heel veel plezier en ben ik blij om hun blije gezichten te zien!

Ik heb voor deze week helaas nog geen foto’s van of met de kinderen omdat Emma en ik het nog wat te vroeg vonden. We zijn er toch nog een paar weken!

In het weekend hebben we vrij dus dan was het eens tijd om te genieten en te bezoeken.

Zaterdag ging ik met Chloé (Waalse), Ester (Nederlandse) en Sophia (Duitse) naar het ‘Jungle Fish’ hotel om te kunnen gaan zwemmen. Het zwembad was echt zo mooi en groot. Na Australië waar alles vrij duur was en ik me wat “armer” voelde, voel ik me hier mega “rijk”.  Ik vind dat natuurlijk veel leuker!

We hebben de hele dag aan het zwembad gelegen. Het begon wel wat te regenen tegen de middag, wat dan natuurlijk het perfecte moment was om te lunchen. En met regenen, bedoel ik dus echt gieten! Het is nu eenmaal het regenseizoen hier in Bali maar ik heb er niet zoveel last van. Ik heb al vaak geluk gehad met het weer!

s’Avond gingen we naar Ubud center want de meisjes wouden een oorpiercing.  Niet echt iets voor mij maar ik wou wel meegaan. Nadat iedereen een gaatje in het oor had gekregen gingen we snel nog iets drinken. Ik heb enkel iets besteld om te eten en je mag 3 x raden wat… de Baka bana’s (gefrituurde bananen ingedompeld met pancake deeg). Ik was er zo gek op in Suriname en nu heb ik het hier teruggevonden, Mjam Mjam!!!

Zondag had ik dan met dezelfde meisjes een dagtripje gepland : 3 tempels en een koffieplantage.

We vertrokken tegen 11 uur en we waren nog maar een kwartier onderweg of we hadden al pech. Er was iets mis met de auto, hij bleef vreemde geluiden maken tijdens het rijden. Dus zijn we ergens gestopt waar we vervolgens een uur en een half op nieuw vervoer moesten wachten. We waren wel wat lastig want er was ons eerst verteld ons dat er iemand ging komen binnen 20 minuten.

We waren al bang dat we alles niet zouden kunnen bezoeken.

Toen de nieuwe taxichauffeur er eindelijk was konden we weer vertrekken. Onze eerste stop was de Ulun Danu Bratan Tempel, gelegen in het noorden tussen de bergen. Ik had de tempel wat groter verwacht maar het was wel heel mooi met de bergen en wolken op de achtergrond. Het was er wel veel te toeristisch, jammer genoeg.

Er waren veel Aziaten die ons steeds vroegen om samen op de foto te gaan. Het leek alsof ze nog niet zoveel Europeanen gezien hadden.

Onze 2de stop was een koffieplantage. We kregen er een gratis rondleiding en mochten ook gratis van alle thee en koffie proeven. Ze verkochten er zelf de civetkoffie (dat is de koffie die gehaald wordt uit de uitwerpselen van de ‘loewak’). Het is een van de duurste koffies ter wereld en ik heb er 50 gram gekocht voor maar 15 euro! In Europa betalen mensen makkelijk 50 euro per kopje, en ik denk dat ik er hieruit 6 à 8 kopjes uit kan maken.

Ze hadden er ook 3 van deze loewaks in de plantage, ik had er nog nooit één gezien. Ze toonden ons ook hoe ze de koffie maken.

Ik wil graag nog eens naar een plantage gaan! Vond ik zeer leuk!

Onze 3de stop was de Pura Taman Ayun tempel. Dat was ook een mooie maar minder beroemde tempel. Er waren minder toeristen dan de andere. In deze tempel mochten er ook geen vrouwen binnen die ongesteld zijn. Volgens hun geloof zou dat ongeluk brengen. Maar ik was heel blij om in deze tempel een babykatje te zien, toppunt van de dag, Haha (grapje hoor) ! Heb er even mee gespeeld, ik had het zo naar huis kunnen nemen.

Onze 4de en laatste stop was dan de Tanah Lot tempel. Deze ligt helemaal in het zuiden. Het ligt normaal op een soort eiland maar het water is er nu weggetrokken dus nu kan je het eilandje te voet bereiken. Daar waren nog meer toeristen dan bij de eerste tempel! Dat heeft de schoonheid van de tempel wat verknoeid voor mij. In de tempel ben ik er zelf niet geweest. Je moest nog bijbetalen en een sarong dragen (dat is een soort mooi dekentje dat je rond je middel moet dragen en deze moet juist tot boven je hielen komen). Ik denk niet dat het er vanbinnen ook zo fantastisch zou hebben uitgezien.  

We hebben er dan ook s’avond gegeten en de zonsondergang gezien en toen was het weer eens tijd om naar huis te gaan. Ik had alleszins een geweldig weekend beleefd!

Bedankt voor het lezen van mijn blog en waarschijnlijk tot snel!