Balinees nieuwjaar en Ijen vulkaan

Dit wordt zeker en vast een lang verhaal.

De week van 7 maart heb ik amper les moeten geven omdat het woensdag Balinees nieuwjaar was.

Op maandag moest ik alleen les geven doordat Emma de verlenging van haar Visa moest regelen. Zij ging samen met Romana die in de 5de graad les geeft. Romana geeft alleen les dus dat betekent dat haar klas geen leerkracht ging hebben. Ik heb dan les gegeven aan haar en mijn klas. Het was niet zo makkelijk om zo’n grote groep les te geven. Ik denk dat ze met meer dan 30 waren.

Na de les was ik zo moe dat ik enkel rustig met vrienden in een café/restaurantje ben gaan zitten. Het was een café waar veel vrijwilligers komen. Toen ik iets wou bestellen zag ik dat mijn geld gestolen was. En ik was nog maar juist gaan pinnen !

Ik wist zeker dat ik nog mijn geld had voor ik les had gegeven omdat ik wat geld aan Emma had gegeven.

Ik wist ook zeker dat mijn geld in de klas gestolen moest zijn geweest want dat was de enige plaats waar ik mijn zak niet altijd naast mij had.

Ik was verdrietig, teleurgesteld en boos. Het was echt een grote som geld. Ik heb hard gewerkt en gespaard om dit project te kunnen doen, Engelse les geven aan kinderen in een armer land en dan stelen ze nog eens van mij… Het heeft me enkele dagen dwars gezeten.

De Green Lion organisatie was dan ook heel erg geschokt en heeft erna met veel leerkrachten en leerlingen gesproken om uit  te vogelen wie het gedaan zou hebben.

Maar dat kon pas vanaf vrijdag omdat de school van dinsdag tot donderdag gesloten was.

Op dinsdag bereidde iedereen alles voor, om het Balinese nieuwjaar te vieren. In de ochtend had Green lion ons een Yoga sessie georganiseerd en erna had ik met een vriend afgesproken die ik had leren kennen in Oz. Hij heet Carl en ik had hem leren kennen in Byron Bay. Hij kwam juist aan in Ubud en gaf hem een kleine rondleiding want Ubud is niet zo groot. We waren samen gaan lunchen en wou hem dan de markt laten zien maar iedereen was al aan het sluiten rond 15 uur. Er waren nog maar een paar kraampjes die open waren.

In de stad zag ik dan nog amper lokale mensen. Het was zeldzaam dat er zo weinig mensen me vroegen of ik geen taxi nodig had. Heel de stad liep alleen vol met toeristen.

Zelfs de ATM’s waren gesloten.

Ik vond het wel heel leuk om Carl nog eens te zien. Toen mijn trip in Australië bijna afgelopen was moest hij er nog aan beginnen. Het was leuk om nog eens over onze trips in de East Coast te praten.

Dinsdag avond maakte iedereen dan ook nog grotere offers dan anders en daarna waren er parades. Elk dorp maakte zijn eigen soort monsters of Ogoh-ogoh waar ze daar dan door het hele drop mee rondlopen en er zijn mensen die vuurspuwen en hele luide muziek spelen. Ze maken zoveel lawaai als ze kunnen om de “slechte geesten” weg te jagen. Wanneer ze door heel het dorp zijn geweest maken ze de monsters stuk.

De volgende dag (woensdag) heet Silent day of Balinese Nyepi. Op deze dag moet iedereen binnen blijven. Niemand mag op de straten komen, zelf de luchthaven van Bali is gesloten. Men doet dit zodat iedereen kan mediteren over wat er het afgelopen jaar gebeurd is en wat er zou moeten veranderen voor het komende jaar. Dan praat men met de familie over de problemen en hoopt men deze in de toekomst op te lossen.

Het licht mag niet aan, niemand mag lawaai maken en we mogen ook geen plezier beleven. Gelukkig hadden we een klein keukentje dat we konden gebruiken om eten te maken. Voor lunch hadden we instant noedels en als avondeten hadden we ook instant noedels, haha.

Ze wouden van deze dag ook een dag zonder afval maken. Want we vervuilen al zoveel, waarom zouden we alles voor 1 dag niet alles stopzetten.

Ik vond het leuk om dit mee te maken. Ik was op het perfecte moment in Bali!

Op donderdag waren alle scholen en vele winkels nog gesloten. We kregen de opdracht om het dorp schoon te maken. Veel mensen uit onze groep zijn niet eens komen opdagen en dat vond ik wel oneerlijk.

Het was deze dag ook de verjaardag van Camille. Het meisje van Wallonië. We zijn met ons allen gaan lunchen in de stad en hebben haar allerlei cadeautjes gekocht.

Vrijdag moeten we dan eindelijk weer naar de school om les te geven. Emma en ik hadden ook besloten na wat er gebeurd was om van school te veranderen. Dus het was onze laatste dag met onze kindjes. Langst een kant vond ik het wel jammer dat er 1 kind ervoor gezorgd heeft dat ik hen niet meer vertrouw want ik had wel een paar favorieten en ik zal ze wel missen als ik in de andere klas zal moeten les geven.

De coördinator had dan met de leerkrachten en leerlingen gepraat maar niemand wist wat er met mijn geld gebeurd was. Het jongentje waarvan ik dacht dat hij het gedaan zou hebben keek ook heel onschuldig en verbaasd net als alle andere kinderen.

Ik wist dat, als ze dan toch de dader zouden vinden, hij/zij waarschijnlijk toch al mijn geld zou uitgegeven hebben.

Zaterdagochtend ging ik met Camillie, Carmen, Sophia, Maddie en Romana richting Java.

We zaten zo een 3 uur in de auto om naar Gilimanuk te gaan, waar de ferry naar van Bali naar Java. Het was zeer goedkoop om de boot te nemen, zo een 6 000 Rupiah (40 cent). Het zaten vooral locals op. Ik zag alleen maar 1 toerist met het terugkomen.

De boot trip zou maar een 40 tal minuten moeten duren maar wij zaten er zo een 2 uur 30 minuten op. We hadden er even goed naartoe kunnen zwemmen !  We hebben nooit geweten wat het probleem was. We hebben gewoon 1 uur en 30 minuten voor de haven zitten wachten.

Wat me ook choqueerde tijdens de boot trip is dat iedereen gewoon zijn afval in de zee gooit. Ook al is er een er een vuilbak 2 stappen verder van hen?! Het water in Indonesië is zo vuil en nu weet ik eindelijk waarom. Varkens zijn het, die de natuur zo vervuilen !

Eindelijk toegekomen in de haven was er overal veel verkeer. Het maakte het moeilijk om naar ons hotel te gaan. De meneer die het vervoer regelde heeft me verteld dat er een week geleden een boot gezonken was. In plaats van 60 boten waren er nog maar 23 boten die per dag nog varen. Er was dan ook grote file van zo een 5 uur voor de auto’s en vrachtwagens om de haven binnen te rijden.

We waren zo blij toen we eindelijk in ons hotel toekwamen ! We stierven van de honger!

We verbleven in Panorama Homestay en de eigenaar een Australiër.  Er was een klein zwembad en we sprongen er dan ook meteen in! Na al dat zweten op de ferry.

Java is ook heel anders dan Bali. Dat is ook grappig want ze wonen maar 3 km van mekaar. Op Java leven alleen moslims en de huizen zijn ook heel anders. Kleiner maar gekleurder. 

De mensen zijn er ook wat onbeleefder.

Het had ons bijna een hele dag geduurd om gewoon naar Java te gaan. Wat wij op Java wouden bezoeken was de Ijen vulkaan. Dat is een vulkaan met blauwe lava, zeer zeldzaam. Eerst wilden we gewoon een taxi regelen en op eigen houtje naartoe gaan maar onze Homestay regelde ook tours naar de vulkaan met een waterval, koffieplantage en ontbijt bij inbegrepen. We vonden dat dan al iets makkelijker en boekten de tour dan bij hen. Er was nog een andere Nederlandse toeriste die met ons meeging Anne, een lieve vrouw.

We vertrokken om 11 uur s ‘avonds. We hebben maar zo’n 2 uur kunnen slapen, daarom hadden we een van de goedkopere hotels geboekt.

We gingen eerst met de scooter naar een punt waar de bus op ons zat te wachten. Want als we met de bus van ons verblijf moesten vertrekken dan zaten we al langer dan een uur gewoon al in het ferryverkeer.

Tegen 12 uur zaten we dan in het busje en reden we richting de vulkaan.

Het duurde maar een uurtje en een half om er te geraken. Rond 1u30 begonnen we dan met de hike. We hadden ook een gids met ons mee, Harry.

De hike was veel zwaarder dan ik verwacht had. Het eerste half uur en een half was het gewoon stijl naar boven. Ik denk dat ik wat te snel gestart was want ik kon de rest niet zo goed volgen. Ik was kapot. Als ik intensief sport dan moet ik steeds heel luid in- en uitademen. De gids dacht dat er iets met mij scheelde en was me soms zelfs wat aan het duwen zodat ik sneller ging.

Ik had ook niet echt iets gegeten en had dus niet veel energie in mijn lichaam. Normaal eet ik altijd wel een banaan en dan lukt het altijd. Gelukkig had ik wat cola zodat ik wat suiker kon drinken.

De eerste helft naar boven te was verschrikkelijk maar de 2de ging al wat beter.

Het was niet meer zo stijl en ik kon iedereen eindelijk weer wat beter volgen.

Iets na 3 uur hadden we dan eindelijk de top bereikt. Er waren heel veel mensen die naar de vulkaan gingen. Vooral ook veel lokale mensen. Het was super koud. Voor mij voelde het als 0 graden aan omdat ik het al zo lang niet meer heb koud gehad. Maar het moest iets van een 9 graden zijn geweest. Gelukkig had ik een lange broek, pull en regenjas aan. Er waren sommige domme toeristen die enkel en shortje en een T-shirt aan hadden…  GEK !

Daarna gingen we in de krater, helemaal naar beneden waar de blauwe lava was.

Ik had ook echt medelijden met de mijnwerkers. Die moeten elke dag deze hele berg op, naar beneden in de krater en dan helemaal weer naar boven en dan terug naar beneden. En ik was al aan het sterven tijdens de klim bij de eerste helft van de vulkaan.

Ze hielden dan ook manden met zwavel op hun rug . Ik heb ook eens geprobeerd om deze op te tillen en ik kon het gewoon niet. Het moest iets van een 70 kilo gewogen hebben.

Ik ga nooit meer klagen over mijn job, als het eens moeilijk word, zal ik gewoon denken aan het moment dat ik in de vulkaan was. Wat deze mijnwerkers moeten doen om hun brood te verdienen…

Het was een lange wandeling naar beneden en ik werd steeds enthousiaster en enthousiaster. Ik wou al zo lang lava zien toen ik in Hawaï was en nu kon het eindelijk. En dan nog geen gewone lava maar blauwe lava!

We moesten ook gasmaskers op toen we naar beneden gingen door al de zwaveldampen. De mijnwerkers en gidsen die droegen al geen masker meer. Het stonk er zo hard naar rotte eieren, echt cool!

Toen we eindelijk helemaal beneden waren zagen we eindelijk de blauwe vlammen van de lava. Echt mooi. Er was wel wat teveel wind waardoor alle rook naar ons kwam. Ik moest er steeds van wenen toen de rook in mijn ogen. (met wenen bedoel ik dus tranen lossen). 

Het was echt wel gevaarlijk wat we deden, maar zo cool! Zoiets kan je dus alleen in Azië doen hoor!

De gids was ook echt gek. Hij ging helemaal naar de blauwe lava en nam iemand zijn camera mee zodat hij de lava kon filmen. Crazy people.

Naast de berg met rotsen waar de lava uitkwam was er ook groot meer. Toen ik mijn hand in het water stopte was het echt heet. Je zou er zo spaghetti in kunnen koken, haha.

Iedereen wou daarna graag naar boven gaan vanwege alle rook die de wind naar ons blies. Ik was trots op mezelf toen ik uiteindelijk de leiding kon nemen om naar boven te gaan. Precies alsof of ik niet half aan het sterven toen ik naar boven ging.

Toen we helemaal weer aan de top van de vulkaan waren was het tegen vijven en wachtten we gewoon tot wanneer de zon opkwam.

We hadden de hele tijd nog niets van de natuur rondom ons gezien omdat het te donker was maar toen ze zon op was, WOOOW. In de krater zag je nog alleen rook en een mooi lichtblauw meer en geweldige bergen. Ik ben een bergmens ;-).

Toen konden we eindelijk wat betere foto’s nemen en toen we klaar waren was het weer tijd om naar beneden te gaan. De wandeling terug was zo mooi. Ik heb ervan genoten.

Tegen 7 uur waren we beneden. Iedereen was super moe en onze benen konden niet meer. Daarna gingen we naar de koffieplantage maar die was wat anders dan wat ik me had voorgesteld. Deze was veel groter en we zagen alleen koffiebomen. De koffieplantages in Bali zijn veel leuker omdat je van alles gratis mag proeven!

Daarna gingen we naar een kleine waterval. Ik vond het niet zo indrukwekkend, om eerlijk te zijn maar we hadden op z’n minst toch iets meer van Java gezien.
Toen aten we ontbijt en tegen 10 uur 45 waren we eindelijk weer in het hotel. We sprongen snel weer even in het water zodat we de rotte eiergeur van ons af zouden krijgen, maakten onze zak en tegen 12 uur 30 was het alweer tijd om naar de ferry te gaan richting Bali. Deze keer namen we opnieuw de scooter.

Gelukkige duurde onze trip deze keer maar één uur en 30 minuten. Onze taxi zat in Gilimanuk al op ons te wachten en toen reden we er een 4 uur over om terug naar Ubud te rijden. Ik kon helemaal niet slapen tijdens de rit doordat ik in het midden zat en de chauffeur als een gek reed. Hij heeft zelfs een hond overreden en ik heb alles gezien! Ik was in schok en woedend. De taxi chauffeur zei gewoon : “It will be okay”. De rotzak. Ik dacht dat de Balinezen wat meer om dieren zouden geven ook met hun religie dat alles een God heeft maar nee. Dat is ook de laatste keer dat ik met hem iets boek.

Tegen 20 uur waren we eindelijk weer in ons dorpje, hebben we snel wat eten besteld en doken meteen ons bed in want rust hadden we nu eindelijk verdiend!